राज back in action

#bulletraj

मनसे अध्यक्ष राज ठाकरेंचा संताप मोर्चा यशस्वी झाला असंच म्हणावा लागेल. एलफिन्स्टनच्या दुर्घटनेनंतर सामान्य नागरिकांच्या मनात संताप निर्माण झाला होता. त्या संतापाला राज ठाकरेंनी वाट करून दिली. मनसे कार्यकर्ते मोठ्या संख्येनं या मोर्चात सहभागी झाले. मुंबईकरांना बुलेटट्रेन नको, तर आहे त्या लोकलच्या सुविधा चांगल्या प्रकारे देण्याची गरज आहे. हा संदेश देण्यात राज ठाकरे यशस्वी ठरले.

लोकसभा, विधानसभा आणि त्यानंतर पालिका निवडणुकीत झालेल्या पराभवामुळे मनसे बॅकफुटवर गेली होती. अगदी देश पातळीवर जरी पाहिलं तरी कोणताही पक्ष हा पंतप्रधान नरेंद्र मोदींवर थेट हल्ला चढवत नाही. अर्थात त्याला अपवाद होता, तो फक्त उद्धव ठाकरेंचा. पण आता राज ठाकरेंनीही थेट नरेंद्र मोदींना विरोध करण्याची भूमिका घेतली आहे. अच्छे दिन, मोदींनी दिलेली आश्वासनं,बुलेटट्रेन या मुद्यांवरून राज ठाकरे जेव्हा टीका करत होते, त्यावेळी उपस्थित असलेले कार्यकर्ते आणि नेते दाद देत होते. त्यावरून आता भाजपला विरोध सुरू झाल्याचं दिसून येतं. भाजपला विरोध करून पर्याय देता येऊ शकतो, हा विश्वास मनसे कार्यकर्त्यांमध्ये निर्माण झाला आहे.

टोलच्या मुद्यावर राज ठाकरेंनी आंदोलन सुरू केल्यानंतर, आघाडी सरकारने अनेक टोल बंद केले होते. पण राज ठाकरेंना हा मुद्दा तडीस नेता आला नाही. आता बुलेटट्रेनला राज ठाकरेंनी विरोध सुरू केला आहे. या वेळी हा मुद्दा तडीस नेण्यावर मनसेला भर द्यावा लागेल. अर्थात हे झालं मुंबईपुरतं. राज्यातही अनेक प्रश्न आहेत. कर्जमाफी अजून झालेली नाही, शेतक-यांच्या पिकांना हमीभाव मिळत नाही, बेरोजगारी वाढली आहे या प्रश्नांकडेही मनसेनं लक्ष देण्याची गरज आहे. राज ठाकरेंनी जर या विषयातही लक्ष घातलं तर, राज्यातली जनताही त्यांना सााथ देईल. राज ठाकरे पुन्हा जोरकसपणे मैदानात उतरल्यानं काही भाजप नेत्यांनी त्यांचा धसका घेतला आहे. तर काही भाजप नेत्यांना आनंदही झाला आहे. कारण आगामी लोकसभा, विधानसभा निवडणुकीत शिवसेना-भाजपमध्ये युती होण्याची शक्यता नाही. त्यामुळे मनसेचा जनाधार पुन्हा निर्माण झाला, तर त्याचा फायदा भाजपलाच होण्याची शक्यता वर्तवली जातेय. कारण मनसे शिवसेनेची मतं खेचेल, असा भाजपचा कयास आहे. त्यामुळे या मुद्यावर आता शिवसेना आणि मनसे यांनी विचार करण्याची गरज आहे. कारण या दोन्ही पक्षांचा समान शत्रू हा भाजप आहे.

अगर तुम न होते...

राजकीय नेते आणि पत्रकार, म्हणजे एक दुजे के लिये असं म्हटलं तर वावगं ठरणार नाही. (असून अडचण नसून खोळंबा ही म्हण इथे लागू होत नाही, याची कृपया टीकाकारांनी नोंद घ्यावी.) वृत्तपत्रांना बातम्यांसाठी नेते मंडळी हवी असते. पण त्यांचं कसं आहे की, नेते किेंवा प्रवक्त्यांना कॉल केला, बातमी केली. ती वेब एडिशनला किंवा दुस-या दिवशी वृत्तपत्रात छापून आली विषय संपला.
पण न्यूज चॅनेलचं तसं नाही. न्यूज चॅनेल सकाळी सात वाजल्यापासून ते रात्री बारा वाजेपर्यंत अखंड सुरू असतात. (नशीब रात्री १२ नंतर रेकॉर्डेड कार्यक्रम असतात. नाही तर आम्ही नेते आणि प्रवक्त्यांना झोपूही दिलं नसतं.) दिवसभर (काही ना काही) बातम्या दाखवायच्या असतात. आमचा दिवस सकाळी सहा वाजता सुरू होतो. सगळ्यात आधी सामनात काय छापून आलं ते बघायचं. अग्रलेखात सरकारवर टीका. लगेच सात वाजता ब्रेकींग करायची. तिकडे असाईनमेंट डेस्कही कामाला लागतो. आठच्या बुलेटिनला संजय राऊत यांचा फोनो. नेहमीचे प्रश्न, वेगवेगळे प्रश्न. आम्ही काहीही विचारलं तर उत्तरं मात्र राऊत यांना जी हवी आहेत तीच मिळतात. मग लगेच भाजपच्या प्रवक्त्याला फोन. आम्ही सांगतो बघा, बघा तुमच्या सरकारविषयी सामनात काय छापून आलं. लगेच माधव भंडार, मधू चव्हाण गरम आवाजात बोलायला लागतात. आमचा प्रयत्न असतो, राऊत आणि भाजपच्या प्रवक्त्याला भिडवून द्यायचं. पण तोपर्यंत संजय राऊत फोन कट करतात. मग पुढची पाच मिनीटं भाजपचे प्रवक्ते त्यांची खदखद बाहेर काढतात, सरकारला धोका नाही असं ते शेवटी निक्षूण सांगतात. मला तर असं वाटतं, आशिष शेलार, माधव भंडारी सकाळीच सामनावाचून काढत असतील. न्यूज चॅनेलमधून कॉल येण्याच्या आधीच कोणते मुद्दे मांडायचे याची तयारी ते आधीच करत असतील. या विषयावर काँग्रेसच्या नेते मंडळींचा फोनो घ्यायचा असतो. पण काँग्रेसमध्ये या विषयावर बोलणार कोण ? या प्रश्नाचं उत्तर काही मिळत नाही. लगेच राष्ट्रवादीचे नवाब मलिक यांचं नाव समोर येते. चांगले सदगृहस्थ. कधीही फोन करा, फक्त विषय सांगा. धन्यवाद, म्हणेपर्यंत बोलत राहतात. त्यांचं बोलणं होतं, आणि इकडं बुलेटिनही संपतं.
फोनो घेताना काही विषयांमध्ये तज्ज्ञ असे नेते आहेत. दहशतवाद, पाकिस्तान आणि काश्मीर म्हटलं तर संजय राऊत यांच्या शिवाय पर्याय नाही. राष्ट्रवादी काँग्रेसचे कथित घोटाळे असल्यावर डॉ. नीलम गो-हे (माझं आडनाव गोरे आहे. आमचं आडनाव थोडं सारखं असल्यानं, मी अनेकदा नीलम ताईंच्या फोनोला प्राधान्य देतो. आता म्हणा आडनावात काय आहे ?) दुर्दैवानं महिला अत्याचाराची बातमी आल्यावर डॉ. नीलम गो-हे, चित्रा वाघ, विजया रहाटकर यांची नावं प्राधान्यानं समोर येतात. सनातन, इशरत जहाँ, डेव्हिड हेडलीचा विषय आल्यावर जितेंद्र आव्हाड यांच्याशिवाय बोलणारा हुकुमी एक्का दुसरा कोणीच नसतो. छगन भुजबळांच्या विषयी फोनो घ्यायचा म्हटलं तर किरीट सोमय्यांशिवाय पानही हलत नाही. आता तर अशी परिस्थिती आहे की, आधी सोमय्यांचा फोनो होतो आणि नंतर ईडीची कारवाई होते.
एकनाथ खडसे यांच्याविषयी थोडंही खट्ट झालं की, अंजली दमानिया, प्रिती मेनन-शर्मा, नवाब मलिक दणक्यात फोनो देतात. चिक्की घोटाळ्याच्या वेळी तर किती फोनो घेतले असतील याची गणती नाही. भाजपचेच नेते असाईनमेंटला फोन करून सांगायचे, आमचे फोनो घ्या. त्यांना पंकजा मुंडेंना वाचवायचं होतं की गोत्यात आणायचं होतं, हे त्यांनाच ठाऊक.
पण फोनो देण्यात सर्वात अव्वल दर्जाचे नेते आणि प्रवक्ते भाजपचेच आहेत, यात कोणतीही शंका नाही. सुदैवानं म्हणा किंवा दुर्दैवानं ही मंडळी आता सत्तेत आहे म्हणून. त्यांनी दिलेले फोनो आजही सर्वच चॅनेलमध्ये काम करणा-यांच्या लक्षात आहेत. मला तर असं वाटतं फोनो, लाईव्ह, मुलाखती, 121, बाईट्स देऊन ही मंडळी सत्तेत बसली. देवेंद्र फडणवीस, सुधीर मुनगंटीवार, विनोद तावडे, आशिष शेलार, किरीट सोमय्या, माधव भंडारी, मधू चव्हाण, अवधूत वाघ या मंडळींना कधीही फोन केला आणि ते फोनोला नाही म्हटले हे आठवत नाही. आघाडी सरकारच्या विरोधात रान पेटवण्यात या मंडळींनी दिलेले फोनो आणि लाईव्ह महत्त्वाचे होते. लाईव्हसाठी तर ही मंडळी कुठूनही धावतपळत ऑफिसला पळत यायची. आता मात्र ओबीशिवाय ही मंडळी लाईव्हला बसत नाहीत.
हे असं आमचं नातं आहे. अगर तुम न होते, खरंच नेते मंडळी आणि प्रवक्ते मंडळी अगर तुम न होते तो हमारे बुलेटिन न निकलते. आणि हो एक महत्त्वाचं सांगायचं राहिलं, स्टुडिओत ऑनएअर एकमेकांवर जोरजोरात आरोप-प्रत्यारोप करणारे, ओरडणारे हे नेते आणि प्रवक्ते टॉक शो संपल्यावर हसत-हसत एकमेकांच्या गळ्यात हात घालून बाहेर पडतात. कधीकधी तर एकाच गाडीतूनही जातात. त्या दिवसाचा टॉक शो संपतो. रात्रीनंतर पुन्हा सकाळ होते. काही तरी घडतं, आणि पुन्हा सुरू होतात...फोनो...फोनो...फोनो...लाईव्ह...लाईव्ह...लाईव्ह.

मराठा मोर्चाला पाकिस्तानातून कसा मिळाला पाठिंबा ?

8 ऑगस्टला रात्री 12 बारा वाजण्याच्या सुमारास पाकिस्तानातल्या मराठा ट्राईबने त्यांच्या फेसबुक पेजवर मराठा क्रांती मोर्चाला पाठिंबा देत असल्याची पोस्ट टाकली. मागील सहा महिन्यांपासून तिथल्या अनेक मराठ्यांच्या मी संपर्कात होतो. फेसबुक, मेसेन्जर आणि व्हॉट्सऍपच्या माध्यमातून मी त्यांच्या संपर्कात होतो. zubair bugti आणि a badshah maratha हे दोघे मराठा ट्राईबचे क्रियाशील कार्यकर्ते संपर्कात होते. त्यातल्या zubair bugtiला मी पाठिंबा देण्यासाठी विनंती केली होती. त्याने विनंतीला मान देत त्यांच्या maratha tribeच्या पेजवर 8 ऑगस्टला पाठिंबा दिल्याची पोस्ट टाकली. पोस्ट टाकल्यावर त्याने मला मेसेज टाकला. लगेच रात्री साडेबाराच्या सुमारास मी आमच्या टीव्ही9च्या ग्रुपवर ही बातमी ब्रेक केली. सकाळी आठच्या बुलेटिनमध्ये ही बातमी घेण्यात आली. त्यानंतर निखिल देशपांडेनं ही हेडलाईन केली. प्रत्येक बुलेटिनमध्ये ही हेडलाईन सुरू होती. दुपारी 4 वाजता आणि रात्री 10 वाजताच्या 24 बातम्या 24 रिपोर्टर या बुलेटिनमध्ये ही बातमी घेण्यात आली. सकाळी साडेआठ वाजता प्रत्येक मराठी चॅनेलमधील मित्र आणि पेपरमधील मित्र यांना व्हॉट्सऍपवर ही बातमी कळवली. प्रत्येकाला कॉल करताना आधी सांगायचो, संतोष गोरे बोलतोय टीव्ही 9 मधून. आम्ही पाकिस्तानातली पाठिंब्याची बातमी घेतली आहे. तुम्हीही घ्या. या बातमीचा कर्ताधर्ता मीच आहे, हे ही आवर्जन सांगायचो. (अर्थात माझं नाव कोणीच छापलं नाही. हा भाग वेगळा. इतरांचं काय बोलायचं, जिथं काम करतो तिथंही वेगळी परिस्थिती नव्हती.) एक-दोन अपवाद वगळता सर्वांनीच ही बातमी त्यांच्या ऑनलाईनला घेतली. तसंच वृत्तपत्रामध्येही छापून आली. हिंदी वृत्तपत्र आणि इंग्रजी वृत्तपत्रांनीही ही बातमी त्यांच्याकडे घेतली. माझ्या सहा महिन्यांच्या मेहनतीचं सार्थक झालं.
पत्रकार मित्रांना मोबाईलवर कॉल करून बातमी सांगताना एक गंमत झाली. बातमी सांगत असताना माझ्या बोलण्यात पाकिस्तानातल्या नागरिकांशी मैत्री, पाकिस्तानचा बराच उल्लेख होत होता. हे ऐकून माझी पत्नी घाबरली. ती म्हणाली, हे काय करताय ? पोलीस येऊन पकडून नेतील. मग  सर्व परिस्थिती समजावून सांगितल्यावर तीची भीती दूर झाली.
छापून आलेल्या बातम्यांच्या इमेज, टीव्ही 9वरून टेलिकास्ट झालेल्या बातमीचा व्हिडीओ व्हॉट्सऍपवरून पाकिस्तानातल्या मित्रांना पाठवला. त्यांनी दिलेला पाठिंबा, इतकी मोठी बातमी झाली याचं त्यांनाही आश्चर्य वाटलं.
पानिपतच्या युद्धानंतर सुमारे वीस हजार मराठ्यांना अफगानीस्तानात नेलं जात होतं. हे वाचनात आलं होतं. त्यानंतर सहज फेसबुकवर शोध घेतल्यावर बलुचिस्तानातल्या डेरा बुग्टी, क्वेट्टा या शहरांमध्ये मराठे असल्याचं लक्षात आलं. त्यांच्याशी मैत्री केली.  एक मुद्दा अर्धवट राहिला. मराठ्यांना अफगानीस्तानात नेणं शक्य होत नसल्यानं त्यांना बलुचिस्तानात गुलाम म्हणून विकण्यात आलं. अर्थात तिथल्या मुस्लीम राजवटीत धर्मनिरपेक्ष चोचले नसल्यानं या मराठ्यांचं धर्मांतर करून त्यांना मुस्लीम करण्यात आलं. मारूनकुटून मुसलमान ही म्हण तर आपल्या माहित आहेच. त्याप्रमाणे जीव वाचवण्यासाठी त्या मराठ्यांसमोर पर्याय नव्हता. मुस्लीम झाले तरी त्यांनी त्यांच्या नावात मराठा नाव लावलं. मराठ्यांशी नाळ तुटली नाही, हे दाखवण्याचा हा केविलवाणाच प्रयत्न म्हणावा लागेल. कारण त्यांच्या मराठा ट्राईबच्या सगळ्या पोस्ट पाहिल्यावर त्यात भारतविरोधी, रॉविरोधी पोस्ट आहेत. अर्थात पाकिस्तानात राहून ते भारताचा जयजयकार करणंही शक्य नाही. तसं झालं तर सरकारी खर्चाने त्यांची कबर खोदली जाईल.
पाकिस्तानी मराठा मुस्लीमाने एकदा माझी चांगलीच गोची केली होती. मला मेसेन्जरवर ऊर्दूतून मजकूर पाठवला होता. मी त्याला विचारलं हे काय आहे ? त्यावर तो म्हणाला, आज पाक दिन है, इस्लाम कबूल करो. मग मी त्याला मैत्री धर्माचा दाखला दिला. बरं झालं एवढ्यावर त्याचं समाधान झालं. त्याने जर जास्त वटवट केली असती तर, भारी उत्तर तयार ठेवलं होतं. मुझे जिहादी आतंकी बनने का शौक नहीं, असं उत्तर देणार होतो. पण ती वेळ आली नाही, आणि मैत्रीही कायम राहिली.
पाकिस्तानातले हे मुस्लीम फक्त मराठा आहेत, म्हणून त्यांच्याशी आत्मीयता आहे. त्यांच्याशी फेसबुकवरून मैत्री केली. पण तोच न्याय इथंही लागू होतो. भारतात जे मुस्लीम आहेत, ते काही पाकिस्तान, सौदी अरेबिया, इराक, इराणमधले नाहीत. ते ही इथलेचं आहेत. मारूनकुटून किंवा जातीयवादाला कंटाळून ते मुस्लीम झाले असतील. पाकिस्तानातल्या मराठा मुस्लीमांशी मैत्री करतानाच आता आपल्या देशातल्या मुस्लीमांशीही मैत्री घट्ट करायची आहे. ती मैत्री करताना ते पूर्वाश्रमीचे हिंदू आहेत म्हणून नाही तर भारतीय आहेत, या नात्यानं ही मैत्री करायची आहे.
मनात बातमीचा हेतू ठेवून पाकिस्तानातल्या मराठा मुस्लीमांशी केलेली मैत्री या निमित्तानं बरंच काही शिकवून गेली.

एक वाटी...शेजारधर्माची !

माझ्या सारखे अनेक जण त्यांचं मूळगाव सोडून नोकरी-धंद्यानिमीत्त बाहेर गावी राहत असतात. अनेकांना ते ज्या शहरात नोकरी-धंद्यानिमीत्त वास्तव्यास आहेत, त्या शहराला नाव ठेवण्याची खोड असते. अर्थात ही खोड माझ्यातही आहे, पण कमी प्रमाणात. हैदराबादला तर मुळीच नाव ठेवावं वाटत नाही. रेड्डी हे आमच्या घरमालकाचं आडनाव. दररविवारी त्यांच्याघरून बिर्याणीचं ताट आमच्या घरी यायचं. मग माझी पत्नी अंजली ही, तिनं केलेला जो काही स्पेशल मेनू असेल तो रेड्डी आन्टीकडे द्यायची. खीर, दाळबाटी, चिकन किंवा पालकपनीर यापैकी जे काही केलं असेल त्याची देवाणघेवाण व्हायची. या शेजारधर्मामुळे माझ्या पत्नीलाही हैदराबादी बिर्याणी चांगल्या प्रकारे करता यायला लागली. आपण हॉटेलमध्ये जी चिकन किंवा मटन बिर्याणी खातो, ती निव्वळ खिचडीच म्हणावी लागेल. कारण हैदराबादी बिर्याणी करण्यासाठी लागणारी मेहनत आणि वेळ हॉटेलवाले देणं शक्यच नाही.
हैदराबादनंतर अमरावतीमध्ये वर्षभर वास्तव्य होतं. त्या काळात शेजारच्या राऊत कुटुंबाबरोबरही अशीच देवाणघेवाण सुरू असायची. अमरावतीनंतरचा पुढील पाडाव होता, मुंबई. मागील दहा वर्षापासून याच शहरात वास्तव्य आहे. सुरूवातीला खारघर, त्यानंतर नेरूळ आणि आता साडेसहा वर्षांपासून सायन प्रतीक्षानगरमध्ये वास्तव्य आहे. दाटीवाटीच्या या शहरात कोणालाही शेजारधर्माची वाटी द्यावी वाटत नाही. अर्थात आपण वाटी दिली तर कोणी नाही म्हणणार नाही. खारघर आणि नेरूळच्या सीवूड्स या भागात जवळपास साडेतीन वर्ष वास्तव्य केलं. पण चुकूनही शेजा-यांनी शेजारधर्म म्हणून वाटी पाठवली नाही. बंद दरवाजे पाहण्याची सवय लागली होती. चुकून कोणाचं दार उघडलं तर लगेच आतून आवाज यायचा, दरवाजा बंद कर. घरात कोणी माणूसच काय तर हवाही यायला नको, असं त्यांना वाटत असावं. दरवाजा बंद कर, हे बहुतेक अस्सल मुंबईकरांचं ब्रीदवाक्य असावं.
आता साडेसहा वर्षापासून सायन प्रतीक्षानगरमध्ये वास्तव्य आहे. नाही म्हणायला मी ज्या फ्लोअरवर राहतो त्या फ्लोअरवर वाटी देवाणघेवाण करण्याची लुप्त होत चालली परंपरा सध्या तरी जीवंत आहे. शेजारच्या घावरे काकू, पवार आणि परब वहिनी यांच्याकडून शेजारधर्माची वाटी येते. श्रावण लागण्याच्या आधी खास कोंबडीवडे आणि मालवणी पद्धतीचे मासे  शेजारधर्माची पताका फडकवत आमच्या घरी येतात. मग आम्हीही मराठवाडा किंवा नगर स्टाईलने केलेल्या मटनाची वाटी माझा मुलगा वेदच्या हाती रवाना करतो.
बदलत्या पिढ्यांबरोबर आणि शहरीकरणाबरोबर काही गोष्टी या बदलतच जाणार आहेत. पण संभाजीनगरमध्ये लहानपणी आमच्या शेजारी वास्तव्यास असलेल्या गरड काकू, भालेराव काकू, जाधव काकू, बनकर काकू, फ्रान्सीस आंटी, तांगडे काकू, सूर्यवंशी काकू यांचा शेजारधर्म पाहायला मिळाला. तिथं शेजारधर्मासाठी रविवारची अट नव्हती. कोणत्याही दिवशी वाटीची देवाणघेवाण सुरू असायची. शेजारच्या काकूंच्या घरातून भाजीचा खमंग वास दरवळायचा. आणि काही वेळाने तीच भाजी वाटीतून आमच्या घरी यायची. आईने केलेली काळ्या मसाल्याची भाजी सर्वांच्या आवडीची असायची. त्या भाजीची वाटी घरोघरी पोहोचती करण्याचं काम कधी तरी माझ्याकडे असायचं. पण माझी बहीण कविता हिच्याकडेच भाजी पोहोचती करण्याची जबाबदारी असायची.
अजून एक आठवलं. लहानपणी नवे कपड परिधान केल्यावर शेजा-यांकडे जावून ते दाखवयाचे, ही एक प्रथा होती. आमचे शेजारचे मित्रही त्यांनी परिधान केलेले कपडे घरी येऊन दाखवायचे. मग छान छान, असं म्हणत कौतुक सोहळा व्हायचा. आता बंद दवाजांच्या या संस्कृतीत शेजारधर्मही दरवाजांच्या आत बंद झाला आहे. कोंडलेला शेजारधर्म पुन्हा बाहेर काढायला हवा.

मातोश्रीगडाची लढाई

हिंदूस्थानच्या (अखंड नव्हे) दौ-यावर निघालेला अफझल खान तीन दिवसांच्या मुंबई दौ-यावर येणार अशी वार्ता माध्यमातून प्रकट जाहली होती. स्वराज्यावरील हे सर्वात मोठं संकट. २०१४ पासून हा अफझल्या आणि त्याच्या फौजांनी समस्त सैनिकांच्या जीवाला घोर लावला आहे. महाराष्ट्र मुलखात २०१४ मध्ये झालेल्या विधानसभा आणि त्यानंतर झालेल्या जिल्हा परिषदा, नगर पालिका निवडणुकांमध्ये या फौजांनी चांगलाच धुमाकूळ घातला होता. इतकंच काय तर या वर्षी आधूनिक स्वराज्याची राजधानी बालेकिल्ला मुंबई नगरीतही या फौजांनी ८२ मोहरा (नगरसेवक) जिंकल्या होत्या.

१९६६ पासून मुंबई इलाक्यात श्रीमान शिवसेनाप्रमुखांची डरकाळी सर्वांच्या परिचयाची होती. १९९० नंतर ही डरकाळी महाराष्ट्रात पसरली. १९९५ मध्ये राज्यात पुन्हा शिवशाही आली होती. अखंड हिंदस्थानात कट्टर हिंदूत्ववादी नेते अशी त्यांची ओळख होती. त्या काळात अफझल खानाचे पूर्वज मातोश्री गडावर मांजरीसारखे दबकत जाऊन मुजरा ठोकायचे. मात्र म्हणतात ना प्रत्येक कुत्र्याचा दिवस येतो. अगदी तसं झालं. दिवस नाही त्यांची वर्ष आली. मातोश्रीगडासमोर माना झुकवणारे आता ललका-या द्यायला लागले.
तीन दिवसांच्या दौ-यात अफझल त्याच्या दौ-याच्या तिस-या दिवशी मातोश्री गडावर येणार असल्याची वार्ता ब्रेकींग न्यूजच्या दवंडीतून पिटली गेली. मातोश्रीगडावर लागलीच सरदारांची बैठक झाली. कलानगरच्या पायथ्याशी मोठा शामियाना उभारावा, अशी कल्पना सूचवण्यात आली. पण ती मान्य झाली नाही. नाही तर सगळ्यांना प्रतापगडाच्या पायथ्याशी उभारलेल्या शामियान्याची आठवण झाली असती. असो. मातोश्रीगडावरच भेटण्याचा कार्यक्रम ठरला. दोन्ही बाजूंकडून प्रत्येक पक्षाचे १० अंगरक्षक असतील असं ठरलं. त्यातील एक जण शामियान्याबाहेर थांबेल आणि इतर दूर राहतील असं ठरलं. त्यानुसार अफझल फौजेतल्या प्रदेशाध्यक्षाला मुख्य बैठकीत नेलं गेलं नाही. या महाराष्ट्र इलाक्याचा कृष्णा भास्कर कुलकर्णी हा अफझलसोबत बैठकीला गेला. मातोश्रीगडाचे उद्धवराजे आणि बालराजे यांच्या सोबत अफझलची एक तास खलबतं झाली. दिल्लीच्या तख्तावर कोणाची निवड करावी,यावर खलबतं झाली. या काळात स्वबळ, खिशातील राजीनामे हे विषय चर्चेला येणार नाहीत याची आधीच बोलणी झाली होती. त्यामुळं वाघनखं आणि बिचवा बाहेर निघाले नाही. मात्र २०१९च्या लोकसभा निवडणुकीआधी वाघनखं, बिचवा बाहेर निघतील. तो पर्यंत स्वराज्यावरील संकट दूर झालं आहे.

या मेसेजचं करायचं काय ?

एखादा सण जवळ आल्यावर आधी खूप आनंद वाटायचा. मात्र आता एखादा सण जवळ आल्यावर पोटात गोळा उठतो. कारण फक्त सण जवळ आला रे आला की, व्हॉट्सऍपवर शुभेच्छांचा जोरदार मारा सुरू होतो. ग्रुपमधले सगळेच सदस्य दणादण मेसेज, इमेज आणि व्हिडीओमधून शुभेच्छांचा मारा सुरू करतात. दिवस म्हणू नका की रात्र म्हणू नका, बिचारा मोबाईल टुंगटुंग वाजत मेसेजेस आल्याची वर्दी देत राहतो.

दिवाळी, दसरा, होळी, गणेशोत्सव, नवरात्री, हॅप्पी न्यू ईअर या काळात शुभेच्छांचा मारा परमोच्च शिखरावर असतो. 15 ऑगस्ट, 26 जानेवारीला प्रखर राष्ट्रभक्तीसह मेसेज येत असतात. मग हे मेसेज डिलीट करायचे कधी, वाचायचे कधी अशा समस्या निर्माण होतात.

कोणत्याही धर्माचे सण त्याला अपवाद नाहीत. उगीच एकांगी वाटू नये म्हणून स्पष्ट करतो. महाशिवरात्रीच्याही शुभेच्छा नुकत्याच भक्तीभावाने दिल्या गेल्या. त्यामुळे आगामी काळात शनी अमावस्या, ग्रहण यांच्याही शुभेच्छा दिल्या जाऊ शकतात.

सणांनंतर थोर व्यक्तींच्या जयंती, पुण्यतिथी या काळातही व्हॉट्सऍपवर मेसेजचा पूर येतो. अनेक जण तर शुभेच्छांवर न थांबता महापुरूषांचे कोट्स, त्यांचे लेख फॉरवर्ड करत असतात. पण एवढं सारं साहित्य वाचायचं कधी, हा प्रश्न अनेकांना पडू लागला आहे.

सण आणि जयंती एकवेळ समजून घेवू. पण काही मित्र आणि सहका-यांना तर असं वाटतं, जणू यांनी शुभ सकाळचे मेसेज पाठवले नाही तर सूर्यच उगवणार नाही. आता या सकाळमध्येही भगवी, निधी, हिरवी सकाळ असे विविध रंगही असतात.

सध्याच्या धकाधकीच्या आणि स्पर्धेच्या युगात अनेक संस्कार हरवत चालले आहेत. याची काही व्हॉट्सऍप बहाद्दरांना जाणिव आहे. त्यामुळे आई-वडिलांचा आदर, गुरूजनांचे उपकार, मुलांना चांगलं शिक्षण या आशयाचे मेसेज पाठवले जातात. हे मेसेज जर पाठवले नाही तर समाजात उरलेली नितीमत्ता कायमचीच हरवेल अशी भीती हे मेसेज पाठवणा-यांना वाटत असावी.

आता एका दिवसावर हनुमान जयंती आली आहे. त्यामुळे सर्व व्हॉट्सऍप बहाद्दर जणू काही तेच सूर्य गिळायला निघाले या आवेशाने शुभेच्छांचे मेसेज टाकतील. हे आणि असे हजारो मेसेज वाचण्याची, सहन करण्याची आणि डिलीट करण्याची शक्ती हनुमान सगळ्यांना देवो, ही प्रार्थना.

ही माझी शिवसेना आहे का ?

जिल्हा परिषदेच्या अध्यक्ष आणि उपाध्यक्ष पदासाठी नुकत्याच निवडणुका झाल्या. या निवडणुकांमध्ये सर्वच पक्षांनी सोयीचं राजकारण केलं. जे एकमेकांना पाण्यात पाहात होते, ती नेते मंडळी सत्तेसाठी एकत्र आली. सर्व महाराष्ट्रात हेच चित्र होतं. यामुळे सर्वच पक्षांचे सच्चे कार्यकर्ते (जर उरले असतील तर) नाराज झाले असतील.

मी आता कार्यकर्ता नसलो तरी शिवसेनेचा चाहता नक्कीच आहे. जॉब आणि करिअरसाठी (म्हणजे पोटापाण्यासाठी) संभाजीनगर सोडून आता 14 वर्ष होत आली. पण संभाजीनगरमधल्या शिवसेनेसाठी माझा अजूनही सॉफ्ट कॉर्नर आहे. संभाजीनगर जिल्हा परिषदेच्या अध्यक्षपदी शिवसेनेच्या देवयानी डोणगावकर निवडून आल्या. मात्र यामुळे माझ्यातल्या शिवसैनिकाला वेदना झाला. कारण देवयानी डोणगावकर या गंगापूर तालुक्यातले मूळचे काँग्रेस नेते कृष्णा डोणगावकर यांच्या पत्नी. माझं मूळ गावही गंगापूर तालुक्यात असल्यामुळे हा ब्लॉग प्रपंच.

कृष्णा डोणगावकर यांनी काही महिन्यांपूर्वी शिवसेनेत प्रवेश केला. 1990 पूर्वी डोणगावकर घराण्याची गंगापूर तालुक्यावर हुकूमत होती. पण शिवसेनेनं या घराण्याची राजकीय धुळधाण केली. 1990च्या विधानसभा निवडणुकीत गंगापूर तालुक्यात शिवसैनिक सायकलवरून प्रचार करत होते. गंगापूरहून शिवसैनिक सायकलवर खुलताबादपर्यंत जावून प्रचार करायचे. शिवसेनेचे नवखे उमेदवार कैलास पाटलांनी अशोक पाटील डोणगावकरांचा पराभव केला. तो पराभव काँग्रेसचा नव्हे तर डोणगावकर घराण्य़ाचा होता. शिवसैनिक असल्यामुळे ज्यांचे ऊस कारखान्यात नेले नाही त्यांचा तो विजय होता. सिंचनाच्या सोयी नसल्यामुळे कायम दुष्काळ पाहणा-या जनतेचा तो विजय होता. मात्र कैलास पाटील यांनी छगन भुजबळांसोबत काँग्रेसमध्ये प्रवेश करून माती खाल्ली होती. त्यानंतर कैलास पाटील यांच्या अंगावर काही विजयाचा गुलाल पडला नाही. 1990 नंतर गंगापूर तालुक्यानं झेडपी, पंचायत समिती निवडणुकीत शिवसेनेला साथ दिली. सामान्य घरातल्या शिवसैनिकांनी बलाढ्य काँग्रेसी नेत्यांशी लढा देऊन त्यांना घरी बसवलं होतं. तीच काँग्रेसी मंडळी आता शिवसेनेत आली आहेत. म्हणजे ज्यांना शिवसैनिकांनी संपवलं त्यांचं पुनर्वसन शिवसेनेच्या नेत्यांनी केलं, असं म्हणण्याची आता वेळ आली आहे.

राहायला संभाजीनगरला असलो तरी गंगापूर तालुक्यातल्या आमच्या सोलेगाव या मूळगावी लहाणपणी जायचोच. आता प्रमाण थोडं कमी झालं आहे. मात्र लहाणपणी गावाला गेल्यावर माझे काका अंकुश तात्या यांच्याशी राजकीय भांडण व्हायचच. हे मी तुम्हाला 1990च्या काळातलं म्हणजेच 27 वर्षांपूर्वीचं सांगत आहे. काकांना सगळेच तात्या म्हणतात. तात्या आता ह.भ.प.ही झाले आहेत. तर असे हे आमचे तात्या हार्डकोअर काँग्रेसी. मी काकांना जेव्हापासून पाहतोय, तेव्हापासून ते एकतर सरपंच किंवा ग्राम पंचायत सदस्य. पण तात्या, मला असं वाटतं मी लहाणपणी उगीचच तुमच्याशी भांडत होतो. तुम्ही ज्या काँग्रेसचा झेंडा खांद्यावर घेतला ती मंडळी आता शिवसेनेत आली आहेत. आणि ज्या काँग्रेसींची मला घृणा वाटायची ते शिवसेनेच्या नेत्यांच्या गळ्यात गळे घालत आहेत. तात्या आता, राजकारण जाऊ द्या चुलीत. आपण आपली नाती जपूया. तशी ती जपलेली पण आहेतच. पण राजकारणाशी आपल्या सारख्या सामान्यांचं नातं नाही, हे आता कळून चुकलं.